Toen de storm door Jezus tot bedaren was gebracht werden de leerlingen pas echt bang.
Ze vroegen zich af met wie ze te maken hadden: wat is dit voor man die invloed heeft op het weer?
Door deze laatste zin vind ik het erg moeilijk om aan te nemen dat dit hele verhaal verzonnen is.
Zo wordt het vaak uitgelegd.
Dan wordt gezegd: een wonderverhaal is vaak een vrij normale gebeurtenis, die zo vaak wordt doorverteld dat het een sterk verhaal wordt. De kern is dan wel waar, maar je moet er wel een hoop franje van af knippen.
Oke, laten we die gedachtengang eens volgen. Laten we eens aannemen dat er best iets bijzonders is gebeurd, maar dat er en sterk verhaal van is gemaakt.
Wat zou er gebeurd kunnen zijn?
Misschien was er inderdaad een storm geweest, waarbij de leerlingen erg bang werden en in paniek raakten. Jezus hield zijn verstand bij elkaar, bleef rustig en zei dat de wind zo wel weer zou gaan liggen. Daardoor kregen de leerlingen de kracht om de boot boven water te houden.
Later is dat aangedikt: Jezus bleef niet alleen rustig, nee, hij sliep door alles heen; en hij zei niet dat de wind zo wel weer zou gaan liggen, nee, hij zei tegen de wind dat ie moest gaan liggen.
We weten dat mensen de neiging hebben om dingen soms iets aan te dikken en er een lekker sterk verhaal van te make
Maar waarom waren de leerlingen dan niet gewoon opgelucht toen de wind was gaan liggen?
Als ik zelf zo een verhaal zou verzinnen, zou ik het anders af laten lopen. Meer een eind-goed-al-goed slot: de leerlingen waren enorm opgelucht, ze sloegen elkaar op de schouders en lachten een beetje schaapachtig dat ze zo in paniek waren geraakt. Wat een kei is die Jezus, dat ie zo rustig bleef, die kun je er wel bij hebben!
Maar Marcus schrijft: De leerlingen werden zeer bevreesd en zeiden: Wie is dit toch, dat zelfs de wind en de zee hem gehoorzamen?
Het is in onze cultuur niet zo gemakkelijk om te geloven dat een woord, of een gedachte, of in het algemeen, geestkracht echt iets kan doen.
Ik lees wel steeds vaker over wat je geest kan doen voor je gezondheid.
Als je goed in je vel zit, dan heb je minder kans op ziekte. Dat is inmiddels wel onderzocht.
Positief denken kan je genezing bevorderen. Ook daar zijn cijfers van.
Maar we weten ook dat het lang niet altijd opgaat.
Dat merken we wel als we voor iemand of voor onszelf bidden, en als genezing dan uitblijft, of veel langzamer verloopt dan we hoopten.
Het is niet zo simpel, maar we kunnen geloven dat er wel degelijk een bepaalde werking is tussen onze geest en ons lichaam.
Het probleem is dat we niet goed weten hoe het precies werkt, die invloed van je geest op je lichaam. En al helemaal niet als je de Heilige Geest, de Geest van God erbij gaat halen.
Soms werkt het wel en soms werkt het niet.
Dingen die soms werken en soms niet, zonder dat je snapt waarom, dat is lastig.
Stel je voor dat iemand nog nooit een computer of een laptop heeft gezien en dan opeens ermee aan de slag gaat. Ja, je kunt op een knopje drukken, of eens op een letter en ja, er zal heus wel iets gebeuren en soms zal er misschien een wit blaadje op het scherm komen waar je dan woorden op kunt schrijven door op de letters te drukken, maar dan is het ineens weer weg en weet je niet meer hoe je dat blaadje voor je neus getoverd kreeg.
Is het zoiets? Is de werking van onze geest, of van Gods Geest op de dingen om ons heen zo ingewikkeld dat we het gewoon niet snappen?
Er is ook nog iets anders aan de hand.
Als we bidden spreken we vaak ook uit dat we leven in Gods hand en dat we ons helemaal toevertrouwen aan de macht die ons het leven heeft gegeven en ons dan ook vasthoudt.
Aan het begin van elke mis zeggen we ook: Onze hulp is in de naam van de Heer die hemel en aarde gemaakt heeft. Dat is een psalmcitaat en het vervolg klinkt zo: Die trouw blijft en het werk van zijn hand nooit loslaat.
Zit daar niet de moeilijkheid?
We bidden om een oplossing. Dat de zieke beter mag worden, dat het verdriet minder pijn gaat doen, dat het weer goed komt tussen mensen die ruzie hebben.
En soms zien we iets veranderen de goede kant op en soms ook niet.
Dat vinden we moeilijk; we snappen het niet.
Maar zit de moeilijkheid al niet eerder?
Is het niet vooral heel moeilijk om echt in het gevoel te komen dat God jou je leven gegeven heeft en je ook vasthoudt, wat er ook gebeurt?
Als ik wel eens praat met mensen die buiten de kerk staan krijg ik soms de vraag: Geloof jij dat nu echt dat jouw gebed iets kan veranderen? Vind je dat niet moeilijk om te geloven?
Ja, dat vind ik soms moeilijk om te geloven, al heb ik vaak genoeg mensen horen vertellen dat hun gebed verhoord is.
Maar ik vind het eigenlijk nog moeilijker om te geloven dat ik in Gods hand ben en dat mij dus eigenlijk niets kan gebeuren.
Ik vind het moeilijk om in de positie te komen dat ik helemaal vertrouw op een macht die ons in het leven heeft geroepen en die ons ook wel vasthoudt, wat er ook gebeurt.
Als ik dat zouden kunnen, zou ik een enorme gemoedsrust hebben en nergens meer bang voor zijn. Zelfs niet voor de dood. Want ik zou er diep van doordrongen zijn dat ik in de dood ook bij God zijn, maar dan op een andere manier.
Gelukkig krijgen we elke week de kans om het tot ons door te laten dringen wanneer we zeggen: Onze hulp is in de naam van de Heer, die hemel en aarde gemaakt heeft.
We hoeven dat alleen nog maar serieus te nemen. Amen