Als ik op reis ga dan staat er een krat in de kamer waar ik steeds iets in doe om mee te nemen. Boeken, zonnebrand, EHBO spullen, een kaart, zwembroek.
Ik ben ooit mijn scheerzeep vergeten en moest toen steeds aan een collega vragen of ik zijn scheerzeep mocht gebruiken. Lastig hoor.
Goed voorbereid op reis, zodat je van niemand afhankelijk bent. Dat vind ik belangrijk.
Toen Jezus zijn leerlingen op pad stuurde mochten ze juist niks meenemen. Geen brood, geen reiszak met scheerzeep erin, geen geld in hun gordel om de nodige dingetjes of eten te kopen. Ze mochten niet eens schoon ondergoed meenemen.
Ze waren dus totaal afhankelijk van de mensen die ze tegenkwamen.
Dat lijkt me vreselijk eng.
Maar de leerlingen gingen gewoon op pad en begonnen te preken dat de mensen zich zouden bekeren.
We lezen dus niet iets in de trant van: De leerllingen hadden niks bij zich, maar dat was geen probleem, want ze konden zieken genezen en daar waren de mensen zo dankbaar om dat ze overal gastvrij werden onthaald.
Ze moesten eerst aanvoelen of ze gastvrij zouden worden ontvangen en anders het stof van hun voeten schudden en verder zwerven.
Hoe zal dat geweest zijn en wat zouden de mensen gedacht hebben?
Er komen twee mannen zonder bagage in het dorp en die beginnen te preken.
Ik denk wel dat ze een zekere rust uitgestraald hebben, volkomen op hun gemak waren.
Ik stel me zo voor dat ze mensen aanspraken en doorvroegen.
Bent u gelukkig?
O, hoe zit uw leven dan in elkaar?
Waar hebt u dan last van?
Maar u weet toch hopelijk wel dat u op God kunt vertrouwen? Dat u kunt bidden?
U weet toch hopelijk wel dat u door God in dit leven bent geroepen en dat hij u heus niet aan uw lot overlaat?
Waarom laat u die gedachte dan niet wat meer tot u doordringen? Dat geeft een enorme rust, hoor.
Je wordt er ontspannen van en de meeste kwalen verdwijnen dan vanzelf.
Kijk zo.
En ze vroegen wat olie om zieken te zalven en die genazen ter plekke.
Stel nou eens dat dit de boodschap was waarmee Jezus hen op pad heeft gestuurd.
Laat tot je doordringen dat God je in dit leven heeft geroepen en dat hij je heus niet aan je lot overlaat. Hij bewaart u tot in het eeuwige leven.
De leerlingen lieten die boodschap al zien zonder dat ze begonnen waren met preken.
Ze hadden niks bij zich en moesten er maar op vertrouwen dat het allemaal goed kwam.
Dat ze van iemand te eten zouden krijgen en ergens zouden kunnen slepen.
En ze hadden er ook nog een verhaal bij dat ze als het ware konden bewijzen door mensen te genezen.
Daarbij straalden ze een rust uit waar iedereen jaloers op zou kunnen worden.
Het lijkt me een zeer overtuigende actie om de boodschap over te brengen.
Maar op een of andere manier werkte het anders uit.
Als je verder leest in het evangelie zie je niet dat mensen tot bekering komen.
Dat ze deze levenswaarheid tot zich door laten dringen.
Je komt in het vervolg van het evangelie geen mensen tegen die voortaan vanuit een enorme rust en een groot vertrouwen leven.
De massa mensen die de leerlingen en Jezus opzoeken wordt wel groter.
Maar de mensen zoeken geen rust.
Ze zoeken genezing van hun kwalen.
En dat valt natuurlijk te begrijpen.
Maar ook als ze genezen zijn veranderen de mensen niet.
Ook dan kunnen ze niet tot zich door laten dringen dat het dus ook wel goed zal komen met de rest van hun leven, zelfs in de dood.
Ik begrijp dat wel. Mensen zijn gewoontedieren.
Als iemand ongezond leeft en ziek wordt kan de dokter zeggen: Hier heeft u een pilletje waardoor het in twee weken zakt. Maar u moet wel anders gaan leven.
Veel mensen zullen blij zijn met het pilletje en liever over twee weken terugkomen voor een nieuw pilletje dan hun ongezonde manieren loslaten.
Sommige artsen worden dan ook wel eens moedeloos.
Niet omdat de pilletjes niet altijd werken, maar omdat de mensen vaak niet gezonder gaan leven en dat laatste zou je hun zo graag gunnen.
Ik denk dat Jezus een dergelijke moedeloosheid ook gekend heeft.
Hij had er alles aan gedaan.
Leerlingen twee aan twee uitgestuurd zonder reisbagage, of geld. Hiermee lieten ze zien dat je als mens op God kunt vertrouwen.
Hij had ze geleerd om de mensen te vertellen hoe ze geestelijk gezond moesten leven en had hen ook de macht gegeven om mensen te genezen, om te laten zien dat het echt werkt.
Maar de meeste mensen gingen domweg niet anders leven.
Jezus is in de loop van zijn optreden gestopt met genezen. Hij heeft de weg van het lijden gekozen om zijn boodschap duidelijk te maken.
Daar komen we een andere keer wel weer op terug.
Betekent dit verhaal nu dat we ons huis moeten verkopen, onze extra kleren weg moeten doen en langs de straat moeten gaan zwerven en tegen ons zelf moeten zeggen dat het allemaal heus wel goed zal komen?
Nee.
Het verhaal wil ons vertellen dat we erop kunnen vertrouwen dat God ons niet aan ons lot overlaat.
Dat we in die rust kunnen leven. Omdat God ons bewaart tot in het eeuwige leven.
Dat is iets anders dan nergens meer aan denken en het aan anderen over laten om voor ons te zorgen.
Het gaat om het vertrouwen op God die ons in dit leven heeft geroepen.
Want ook al hebben we de meeste dingen goed geregeld in ons leven, er blijven dingen over die we simpelweg niet kunnen regelen en waarover we zorgen hebben. Waarvan we zeker niet kunnen zeggen dat het allemaal vanzelf wel goed komt.
Het moeilijkst is het om te vertrouwen op God tegen beter weten in.
En dat heeft Jezus in zijn lijden laten zien: ook in het lijden laat God je niet aan je lot over, ook al merk je dat misschien niet altijd even duidelijk.
Een moeilijke boodschap.
En daarom horen we die elke week weer, bijvoorbeeld in de eucharistie. Het lichaam en het bloed van onze Heer, Jezus Christus bewaart u tot in het eeuwige leven. Amen.