Vorige week was de zondag van het Laatste Oordeel.
Dat leverde een preek op met sombere beelden over de toekomst.
De woorden van Jezus die de ondergang van de wereld schetsen waren aanleiding om ook de wereld van nu eerlijk onder ogen te zien.
Dat beeld is in een week niet veranderd.
Het lijkt alsof de zaken uit de hand lopen.
Nederlanders en ook mensen uit de landen om ons heen lijken de maatregelen van de regering om corona te beheersen niet meer goed uit te willen voeren.
Natuurlijk zijn er altijd nog mensen die het wel serieus nemen, maar die voelen zich steeds meer een eenzame strijder tegen een groeiende overmacht.
Hetzelfde geldt voor de zorg voor een beter milieu.
Helpt het wel om braaf je afval te blijven scheiden als je ziet dat de grote vervuiling gewoon ongestoord doorgaat?
We zagen ook dat Jezus zijn woorden over de ondergang van de wereld misschien wel uitsprak met de wanhoop in zijn hart.
Wat hebben die puberale mensen nodig om menselijker en verantwoordelijker te leven?
Vorige week hoorden we het evangelie volgens Markus.
En deze week dat volgens Lukas.
Lukas heeft waarschijnlijk de verhalen van Markus gekend en kunnen lezen, want hij neem heel wat over.
Het verhaal van vandaag begint eigenlijk waar Markus vorige week stopte.
Jezus is nog steeds aan het woord en hij vertelt over de verlossing.
Het beeld van die verlossing is de Zoon des Mensen die op een wolk aankomt met grote macht en heerlijkheid.
De nadruk in zijn woorden ligt nu niet meer bij het beeld dat de wereld ten onder gaat en verwoest wordt, maar bij de verlossing.
“Wanneer deze dingen gebeuren, moet je weten dat de verlossing dichtbij is”.
En dan geeft Jezus nog een ander beeld. De vijgenboom die uit begint te lopen.
Hij zegt: Heb je wel eens een vijgenboom gezien die net begint uit te lopen? Dan weet je dat het zomer wordt.
Ik heb nog nooit een vijgenboom gezien die bloesem begint te krijgen, maar wel een roos.
Een elke keer weer verbaas ik me dat er uit een knop aan een stengel zoiets kwetsbaars en moois kan komen als rode of roze bloemblaadjes.
Soms denk ik: Hoe durven die blaadjes dat? Het is nog helemaal niet warm, ze zitten daar lekker beschermd in hun knop, waar halen ze de moed vandaan om zich helemaal te ontvouwen, zich te laten zien en toe bloei te komen?
Misschien klinkt dit een beetje overdreven, maar waarom zou Jezus zo’n kwetsbaar beeld gebruiken om de komst van de Zoon des mensen op de wolken aan te kondigen?
Vorige week hoorden we Markus vertellen dat die Zoon des mensen aan kwam zeilen met een engelenmacht om zich heen die alles en iedereen opveegde, behalve de paar uitverkorenen die mochten blijven leven.
Dat doet behoorlijk militaristisch aan.
Maar het is de vraag of je alle onrust, ontevredenheid, rellen en oorlog kunt stoppen met een legermacht.
En we weten ook dat er tweeduizend jaar geleden geen verwoesting van de aarde is geweest, zoals je zou kunnen denken als je naar Markus luistert.
In de Vroege Kerk heeft men ook nog voor het jaar 100 begrepen dat er iets anders nodig was voor de verlossing dan een hemelse legermacht.
En dat geloof houden we nog steeds vast.
Het geweld en de hebzucht in de wereld wordt niet opgelost door hemelse politie of engelen met machinegeweren.
De enige weg naar verlossing ligt in de liefde.
Dat is de enige manier om haat te overwinnen.
De enige manier om al teveel hebzucht en frustratie de baas te worden.
En in deze tijd van het jaar is het beeld van die liefde een pasgeboren baby’tje.
Het kerstkind inderdaad.
Even kwetsbaar als bloemblaadjes van een vijgenboom die pas begint uit te lopen.
Even moedig ook.
Inderdaad kun je je bij baby’tjes afvragen: Wat moet jij nu hier op deze aarde waar het leven alleen maar onleefbaarder lijkt te worden. Waar haal jij de moed vandaan om zo onbekommerd op deze wereld te willen zijn? Zo kwetsbaar, zo breekbaar.
Jezus heeft dat gezien en begrepen. De verlossing ligt niet in powerplay, maar in kwetsbaarheid en breekbaarheid.
Hij heeft die boodschap niet alleen verteld, maar ook geleefd.
En het leven zelf, God dus, heeft dat ook gezien en ons laten zien dat Jezus gelijk heeft.
Dat zijn weg de weg naar het leven is.
Het teken daarvan is natuurlijk de opstanding die we vieren met pasen.
Maar het eerste teken van de verlossing door liefde, zoals Jezus die zag, is het kerstkind en dat vieren we al over een paar weken.
Nu is het aan ons om die waarheid te geloven en om die waarheid in onze eigen woorden te vertalen.
Om die waarheid in ons eigen leven vorm te geven door het ook te doen.
In navolging van Jezus.